Week 5: (Her)beginnen

Gepubliceerd op 6 februari 2022 om 11:02

Er zijn wel een aantal keren op te noemen, dat ik opnieuw ben begonnen. Bijvoorbeeld halverwege de jaren negentig. Eerst kwam ik alleen te staan toen mijn toenmalige vriendin een andere relatie bleek te hebben en verhuisde naar B.. Een nieuw begin, in de zin dat ik zowel weer vrijgezel was en moest verhuizen omdat het vakantieflatje voor mij alleen te duur zou zijn. Een nieuw begin, inwonend midweeks, bij een hospita. Een makkelijke oplossing, want een bekende van een vriendin, maar zeker niet de beste. Alleen, zonder compagnie, en ondersteuning van mijn vriendin, bleek de schwung uit het voortzetten van mijn opleiding helemaal weg te vallen. Een jaar later stopte ik er mee, na lang treuzelen. Niet op de meest sjieke manier. Maar toch. Het was beter zo. Ik wilde van harte toch eigenlijk dat beroep niet gaan uitoefenen. De opleiding was de beste keus van opleiding die beschikbaar was aan de HZ. Het was van thuis uit schijnbaar heel belangrijk, dat ik niet in mijn eentje op kamers zou gaan, ver van huis. Dat de P. geen aartskeuze of roeping was, werd duidelijk toen de reden om daar te studeren en te wonen, wegviel. Ik had beter iets anders gekozen, qua opleiding. Journalistiek of Psychologie zou goed gepast hebben, al ik zeg ik dat nu met hindsight. Toen was ik mij nog niet een bewust dat dat onderwerp mij interesseerde. Maar goed. De nieuwe studentenkamer was eigenlijk geen succes, net zo min als het voortzetten van de studie.

Na het stoppen met de studie, bleef er weinig anders meer over dan terug thuis te gaan inwonen, met niks om handen. Terug naar het 0 punt.. Na een jaar vond ik een nieuwe opleiding. Ruim onder mijn niveau en niet per se mijn expertise of interessegebied. Wel grote kans op werk. En snel afgerond. Grote kans op werk kwam nog uit ook. Nog voor de diploma uitreiking had ik al een baan. En gaandeweg het studiejaar ook een nieuwe relatie. Mijn leven zette zich opnieuw in gang, langs allerlei kanten.

Een aantal jaren later maakte ik opnieuw een verse start, door Z-Vl, waar ik met geen stokken uit zou zijn weg te slaan, te verruilen voor B. om te gaan samenwonen met Amaya. Een serieus nieuw begin. Een nieuwe omgeving, waar alles en iedereen, behalve naaste bekenden van Amaya, onbekend was. Alles nieuw. Tegen de verwachting in, paste ik me snel aan, wat resulteerde in een goede baan al na krap twee maanden tijd. Al bij elkaar ben ik daar 12 jaar blijven werken.

Daar weggaan, bij dat werk, was de volgende keer dat ik opnieuw begon. Weg zekerheid van vast werk. Maar omdat ik echt niet overweg kon met de veranderde sfeer en dynamiek en het ontbreken van empathie langs werkgeverskant, moest ik daar echt vertrekken, voor mijn eigen welbevinden. Qua werkzekerheid was het een gedurfde beslissing. Als nood aan de man komt, ben ik daar dus wel toe in staat. Ik heb er nooit spijt van gehad. Ik kreeg de gelegenheid om mezelf echt te leren kennen en binnenstebuiten te keren. Dat is goed gelukt, al zeg ik het zelf. Ik heb een beter passende balans gevonden tussen privé en werk. Ja, ik werk minder uren en verdien dus minder centjes. Maar dat vind ik niet heel erg. We rooien het goed met minder, omdat we zelf minder behoeften hebben. En we hebben nog altijd wat we nodig hebben.

Iets nieuws proberen. Grappig, maar ik kan me zo gauw niets herinneren, wat ik nou het vertellen waard vind. Vroeger, werd ik vooral eerder tegengewerkt om iets nieuws te proberen, want dat zou niet goed voor mijn welzijn zijn. Structuur, orde en routine was veel beter. Ik dacht: toe maar, zonder het echt te geloven, maar kiezend voor de gemakkelijkste, conflict vermijdende manier, deed ik wat werd gevraagd. Eigenlijk, was dat helemaal niet nodig. Dat kon je op je vingers al wel natellen. Maar dat is bezijden het onderwerp.

Na even de vraag te laten sudderen, komt er iets op. Het draaien van een spirituele beurs in R. De eerste keer vond ik het zo spannend, dat ik te elfder ure afzegde. Ik had te weinig overzicht wat betreft het hoe en wat. Eerst een keer gaan neuzen en kijken, hielp mij om de zenuwen er uit te halen. Toen ik voor het echt ging, kreeg ik hulp langs allerlei kanten en vond ik het niet meer spannend maar superleuk. Er was geen reden om nerveus te zijn. De nervositeit was eerder een ingebeeld verwachtingspatroon door anderen opgelegd. Niet wat ik zelf voelde, maar wat ik volgens anderen zou moeten voelen. Toen ik het losliet en nieuwe situaties inging op basis van mijn eigen gevoel, voelde ik alleen maar een gezonde spanning. Dat heb ik ook wel nodig, anders ligt er te weinig druk op en komt er niets van terecht.

Ik geloof niet dat het voor mij moeilijker is om nieuwe dingen te proberen. Tenminste, nu de conditionering van de oude omgeving er af is. Ik geloof wel, dat ik het eigenlijk juist nodig heb om iets nieuws te proberen. Tegenwoordig, als ik dat dan doe, dan ga ik er vol in, om dan een tijdje later wat gas terug te nemen en de balans te vinden. Zoals bijvoorbeeld met veel minder vlees eten. Dat deed ik eerst heel nauwgezet tot ik bijna volledig geen vlees meer at. Toen ik voelde dat ik mezelf aan het tegenwerken was, haalde ik de druk van de ketel en werd ik meer flexibel in mijn keuze.

Het stoppen bij het werk, bood me ineens wel ruimte en tijd om mezelf beter te leren kennen. Ik kon fulltime met zelfontwikkeling bezig zijn. Dat deed ik voordien al wel, maar niet zo intensief als  toen ik het oppakte in mijn 18 maanden pauze. Ik doe graag aan zelfontwikkeling, mezelf leren kennen. Dat doe ik door middel van systemen. De belangrijkste en eerste daarvan was de Tzolkin. Dat begon na het volgen van een lezing, waar ik op geattendeerd werd en we samen op stel en sprong naar toe gegaan zijn. Dat was voor mij op een bepaalde manier een life changer. Er begonnen stilletjes aan kwartjes te vallen. 

Een tijdje later stuitte ik op een serie video’s op Youtube over hoogbegaafdheid (of liever: gifted), positieve desintegratie en bijhorende overexcitabilities. Door het bekijken van die video’s en het dieper in die materie duiken, kwam ik erachter dat ik inderdaad iemand ben die het leven intens beleefd. Iemand met een verwaarloosde, amper erkende hoogbegaafdheid en -gevoeligheid, bij wie de indrukken van het leven van alledag wat sterker binnenkomen. Ook die ontdekking was leven veranderend omdat er zo ineens een heleboel stukjes puzzel op hun plek vielen. Iets soortgelijk gebeurde met het ontdekken van en werken met Human Design en Gene Keys. Human Design leerde mij inzien hoe ik energetisch in elkaar steek en de gevolgen daarvan op mijn doen en laten. Gene Keys laat me zien, door diep in mezelf te graven, te contempleren wat mijn schaduwkanten en mijn talenten zijn en hoe deze zich in mijn leven laten zien.

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.