Op een of andere manier kom ik er niet goed toe om te contempleren over wat er mist in mijn leven. Het lijkt wel of er hier een soort van blokkade op ligt. Zou dat zo zijn? Dan is het een wijs idee om de pendel er eens bij te pakken en het aan mijn hogere zelf te vragen.
Ik heb inderdaad een blokkade op wat er mist in mijn leven. Deze blokkade is gerelateerd aan mijn hartchakra. Ik voel direct een verdrietig gevoel opwellen in die regionen.
Er liggen nogal wat vragen voor mij, die beantwoord mogen worden.
Laat ik eens eenvoudig beginnen. Is er iets wat ik had en wat ik nu niet meer heb? Ik weet het niet. Ik kan er niet op komen en neem de pendel er weer bij en mijn hogere zelf geeft aan dat het niet iets is op materieel gebied. Het is ook niets fysiek of iets op gebied van gezondheid. Wat dan wel?
Het gebruiken van de pendel werkt voor mij als een katalysator om beter naar mijn intuïtie te luisteren. Als ik de pendel erbij pak, komen er vaak de juiste vragen naar boven en krijg ik voornamelijk bevestiging.
Uit het niets komt in mij op om te vragen of het er mee te maken heeft, dat ik mijn verbinding met 'boven' kwijt ben en niet meer heb. Gelijk weet ik ook dat ik mij dat maar inbeeld want in feite is mijn verbinding met 'boven' niet weg. De verbinding is eerder verstopt of vervaagd. Ik wil de verbinding weer sterker en betrouwbaarder maken.
(Het zal daarom zijn dat ik zo geïnteresseerd ben in Remote Viewing en het zelfs aan het leren ben.)
En nu ik het daar dan toch over heb over die verbinding met 'boven' nu ik aan het schrijven ben, is die verbinding dat wat ik mis in mijn leven.
Inderdaad, ik had eerst wel een afstemming. Precies kan ik het niet omschrijven. Wat ik zeker weet, is dat ik, toen ik nog jong was, geregeld een gevoel had alsof ik veel groter en weidser was dan alleen mijn fysieke lichaam. Een soort ruimtelijk gevoel. Het leek ook alsof ik heel licht was en door ruimte en tijd kon zwerven. Ik ontdekte veel later dat ik dat gevoel kreeg wanneer ik mijn tong achter tegen mijn voortanden duwde.
Vroeger kwam dat gevoel vanzelf en hoefde ik er niets voor te doen. Nu wil ik het bewust en ga ik het forceren, waardoor het niet lukt en ik gefrustreerd raak en ik mezelf in een vicieuze cirkel duw, waarin ik nog harder wil, nog meer gefrustreerd raak enzovoort en zo verder. Op die momenten van frustratie, heb ik echt het idee dat het voor mij niet bestemd is om dit weer te kunnen doen. Als ik het op zijn beloop laat, zou het vanzelf naar me toe kunnen komen. Ik wil echter zo graag het heft in eigen handen hebben, dat ik het zo forceer en probeer af te dwingen, dat het nu juist niet gaat.
Loslaten en laten gebeuren. De ruimte geven om iets te kunnen laten ontstaan, zonder daar de regie over te hebben. Dat is een hele uitdaging voor mij.
Het ligt echt aan die instelling, van iets zelf moeten kunnen manifesteren, het controleren en in eigen hand hebben, op mijn zelf gekozen tijd en stond. Juist dat houdt de creatie tegen. Het is een instelling die van nature eigenlijk niet bij mij past. Het is een door opvoeding en maatschappij, de tijd waarin ik leef, opgedrongen instelling.
Het is, zeker voor mij, veel natuurlijker en beter om het te laten gebeuren op de juiste tijd en plaats. Daarbij is de opvoeding die ik heb gehad, een opvoeding geweest, waarin de standaardpremisse was dat ik veel zo niet alles zou moeten kunnen doen, zoals 'iedereen' het doet. Dat was van eerst af aan al onmogelijk, zodat mij heel veel uit handen genomen is en niet eens moeite en tijd gestoken is om uit te vogelen in hoeverre ik iets wel zou kunnen. Op deze manier kon ik geen gezond gevoel van eigenwaarde kweken, miste ik de erkenning voor de persoon die ik ben en de waardering voor hoe ik iets, op mijn eigen manier, wel kon. Er is niets gedaan om me te stimuleren om iets toch zelfstandig te kunnen. Zoals bijvoorbeeld een appel schillen of mezelf nat scheren.
Om dat uit te werken, is waarschijnlijk nog te vroeg in de cyclus en daarbij in het kader van het huidige onderwerp een beetje off-topic.
Ik heb wel dus de idee meegekregen dat iets is zoals het is en dat dat niet kan veranderen en dat ik daar maar mee moeten leren leven. Dat is niet de idee die ik van harte in mij draag. Als het voorbestemd is, dan is er altijd een weg naar toe. Misschien niet de reguliere weg, maar wel een weg. Als iets zich aandient, of het loopt gladjes precies zoals het gaat, op de natuurlijke flow, dan is het voorbestemd. Lukt het niet goed of helemaal niet en word ik tegengewerkt, dan moet ik het forceren en komt het niet natuurlijk. Is het dan wel iets wat ik hoor te doen (in het leven?).
Ik heb aan mijn vrouw gelukkig een goed voorbeeld voor wat betreft het opnieuw leren mijn verbinding met boven te te versterken. Het verschil tussen ons, is, dat zij haar verstand buiten weet te houden en ik er wel met mijn hersens tussen ga zitten, in het verbinden met 'boven' . Maar die hersens zijn nu juist echt niet nodig bij het contact met mijn intuïtie. Mijn verstand een andere belangrijke taak geven, afleiden eigenlijk, is een heel belangrijk onderdeel in het weer sterker maken van mijn verbinding met 'boven'.
Maar dat mist er dus op dit moment in mijn leven. Ik voel wel dat de verbinding veel sterker is dan een aantal jaar geleden. Ik heb daar zo mijn weg in gevonden. Daar zal ik waarschijnlijk nog wel over gaan schrijven in de loop van deze cyclus.
Reactie plaatsen
Reacties