26 juli 2017
Eindelijk zou je bijna zeggen. De manier en het tijdstip was misschien niet helemaal gelukkig gekozen, maar mijn gevoel is, dat al was het de koning geweest of de begrafenis van ons moeder. Ik had het opnieuw precies zo gedaan.
Hindsight leert dat 3 weken nadien, Amaya en ik er wel veel dichter van tot mekaar zijn gekomen. Dat is een teken dat het toch in lijn was met de verwachte loop van gebeurtenissen en dat we er allebei ons les uit hebben geleerd.
Even terug naar de bewuste dag. De dagen ervoor was ik al lichtelijk mezelf aan het voorbereiden op een ongeplande activiteit. Tijdens de rondleiding en de receptie op zich was er nog niks aan de hand. Totdat er werd gesproken, tussen neus en lippen door, dat we gingen uit eten gaan. Niet 1x werd het gezegd, maar zeker wel 3x. Tussen eten afhalen en thuis opeten en aan tafel schuiven in het restaurant zelf, zit naar mijn idee genoeg verschil om daar onderscheid in te kunnen maken.
Feitelijk werd het ene gezegd en uitgesproken, tot 3x toe dus, en het andere bedoeld.
Prima, geen nood, uit eten is niks mis mee. Maar wat met de hond die zonder eten zit en geen rondje gelaten kan worden? Wat met het vlees wat ligt te ontdooien? Ik was er vanuit gegaan, dat als je 3x hetzelfde zegt in een kwartier tijd, dat je je dan niet per ongeluk verproken hebt. Dan had je het een van de keren wel gecorrigeerd. Maar dat bleek dus niet het geval te zijn.
Mijn idee is dat wat je zegt superbelangrijk is. Dat je zegt wat je bedoelt en bedoelt wat je zegt. Dat bleek dus niet voor iedereen te gelden. Of niet iedereen vind het even belangrijk als ik. Ik werd gelijk afgeschilderd als iemand die niet tegen verrassingen of spontane acties kan. Dat was een dik onterechte uitspraak., gezien de laatste maanden en zeer recent de spontane plannen op onze trouwdag op 20 juni jl. Tot zover.
In ieder geval was het de eerste keer dat Amaya het voor mij opnam of in ieder geval niet alle schuld bij mij legde. Dat is normaal in het gezin waar Amaya in geboren is. Het ligt altijd aan de ander. Het is zijn probleem. Nooit dat van jezelf. Dat is nog zoiets waar ik van in de gordijnen kan klimmen. Maar goed. In feite ging het erover dat er niks aan het handje was en plotseling dreef er iets in mij, dat ik niet had voor zien. Dat leidde tot een gechargeerde reactie van mijn kant. Maar ik kon niet goed begrijpen waar die zo plots vandaan kwam. Hij was onvoorzien, als een regenbui die valt uit een heldere hemel.
De hele verdere avond heb ik me uitgeleefd over hoe onterecht en oneerlijk en onrechtvaardig het allemaal was. Ik heb in feite gelijk, maar mijn gelijk halen of willen hebben leidt nergens toe. Of toch in ieder geval niet tot wat ik zou willen of voor ogen heb.
Twee dagen later tijdens het diner viel het allemaal weer wat terug op zijn plaats, maar er was wel wat kou te voelen.
Ik loop hier altijd zo tegenaan. Waarom, Waarom, Waarom? Vraag ik me af. Alles 20x in de rondte draaien en langs alle kanten bekijken en weer opnieuw, maar telkens geen stap verder komen dan het niet snappen want het is toch zo eenvoudig, vind ik.
Dat krijg je er van als je jezelf voordoet als een zesdeklasser, maar eigenlijk in de derde klas zit. Ik behandel de persoon dan als een zesdeklasser en beoordeel hem dan ook als de zesdeklasser die hij of zij wil zijn. Met de correctietabel die van toepassing is voor een zesdeklasser en niet de correctietabel voor een derdeklasser. Zo presenteer je jezelf toch? Dan heb je ook de consequenties te trekken vind ik. Als je dan merkt, dat dat gebeurt, dan zou ik als derdeklasser die zich als zesdeklasser voordoet me wel eens achter de oren krabben. Zo van: hier klopt iets niet. En dan mijn gedrag aanpassen en me dus niet langer als zesdeklasser presenteren maar gewoon als de derdeklasser die ik ben.
In feite doe ik hetzelfde, alleen dan omgekeerd. Ik ben een zesdeklasser die gelooft dat hij een derdeklasser is. Dat klopt ook niet, maar dat terzijde.
Nu ik drie weken verder ben, weet ik inmiddels dat wat de oorzaak zou kunnen zijn van mijn ongeloof en mijn vechten tegen.
Het ligt hem in de bril waardoorheen ik kijk. En mijn bril verschilt van die van het gros van de medemens. Als ik niet besef, dat we niet door dezelfde bril kijken, maar ieder door een andere , dan blijf ik stuiten op verschillen die er volgens mij niet zouden moeten zijn
Ik zou mezelf een groot plezier doen, door de mensen die ik voor me heb, te scannen op voorhand en ze in te schatten doorheen welke bril ze kijken.
Wake-up call. Het gros van de medemens bevindt zich niet op mijn niveau. Ik ga dat uitleggen. Het merendeel van de mensen zijn 1e sfeer bewoners. Ikzelf bevind me op dit moment in de 2e sfeer. Tweede sfeer mensen vinden het vaak moeilijk te snappen dat een ander niet precies zoals zij doen of denken. Met een beetje moeite kunnen ze zich inleven in de ander, maar zoals gezegd, dat kost moeite.
Merendeel van de mensen zijn geen leiders Ik ben een passieve leider. Die zijn er niet zoveel. 3e sferen en alpha-leiders mensen nog minder.
Daarbij komt nog dat ik hoogbegaafd ben. Dat kan ook niet iedereen zeggen. Bovendien ben ik hooggevoelig en een kind van de nieuwe tijd en deze zijn ook in de minderheid ten opzichte van oude tijd mensen.
Al 4 redenen die vertellen dat ik ander in de wereld sta dan andere mensen. Amaya weet er alles van. Zij is op andere manieren anders dan anderen.
Maar zij stond in ieder geval aan mijn kant. Het voelde voor mij voor de eerste keer 2:2 in plaats van ik tegen familie Torenakker. Dat was nogal een bewustwording. Ik had het altijd wel gevoeld, maar nooit zo kunnen benoemen of uitspreken.
Op naar de volgende gebeurtenis: mijn kapotte kies is nu helemaal weg. Aan de oppervlakte dan toch. De laatste resten scheurden in en werden getrokken dor de tandarts. Het restant wat niet zichtbaar is, mag de kaakchirurg gaan weghalen.
De ingreep door de tandarts en het verliezen van de kies, maakten veel emoties los. Thuisgekomen van de tandarts ging ik zitten en heb ik hartgrondig en flink gehuild. Loslaten, het is wat.
Veel rusten, liggen, muziek luisteren, met de knuffels of met Amaya reflecteren. Het is allemaal hard nodig en met een nut, want we groeien allebei superhard.
Uit het niets heb ik een grote behoefte aan ijsjes. Dat gebeurt mij nooit, dat ik zo voor ijs val. Nu dus wel.
Ik voelde ook opeens de aandrang om een pendel aan te schaffen. Het stomme, nee frappante is, dat ik heel vaak iets koop en dat dan een hele tijd laat liggen, omdat later blijkt dat ik het pas dan op dat moment echt nodig heb. Maar dan ligt het er alvast. Net als de vulpen die ik nog ga gebruiken, maar die al een jaar, aanwezig is. Nu dus hetzelfde aan de hand, verwacht ik met de pendel.
Boeken en muziek kunnen ook gerust een paar maanden tot soms jaren op wacht liggen.
Inmiddels is onze caviabevolking bijna volledig anders dan een jaar geleden. Volledig eigenlijk, nu ook Sies en Bles overgegaan zijn. Twee andere processen die afgerond zijn. Een proces afgerond, dan gaat de betrokken cavia hemelen. Nu blijft alleen de Reinaert over, vergeleken met de samenstelling van de populatie begin mei jl. Intussen ook in 2 etappes 3 nieuwe cavia’s aanwezig. Winti kwam op 8 juli, opnieuw op wereldoverbrugger en Maya en Meera kwamen op ritmische spiegel op 20 juli. Het zijn 3 mooie portretten. Nog jong allemaal, Rein en Winti zijn iets ouder dan de M&M, maar veel verschilt het niet. Maya en Meera zijn vrij klein. Zeker Maya. Die is volgens mij de kleinste die we ooit gekocht hebben. De sfeer in de kooi is helemaal anders dan hij was toen de oude garde nog aanwezig was. Deze 4 vluchten als hazewinden naar beneden als de baasjes durven langs de kooi te lopen. Dat deden de andere 3 niet zoveel.
Oh ja, and now for iets nieuws van het zelfde laken een pak. De verjaardag van Pa was weer een cinema. De kleine mannen beginnen hun Oma te corrigeren. Dat is wel mooi om af te zien. Dat durfden wij als kinderen niet.
Reactie plaatsen
Reacties