Dagboek deel 9: 2013, week 41 t/m 44 (7-10-2013 t/m 3-11-2013)

Week 41/1 (cyclus 2)

De vorige week heb ik op een prettige manier afgerond. Gewerkt op een gestructureerde manier en mezelf gebleven op een voor mijn doen hoog Ivo. Het gevoel in het hoofd was even weg en bij het merken dat het opkwam, zelfs weg te leiden, zodat het niet over de "lijn van geen weg terug" kwam. Dat is best een feit om even gepaste trots over te voelen.

De wandeling van gisteren had ik gedoopt tot wandeling van de vergeving. Vergeving van mezelf. Vergeving voor de kansen die ik gemist heb, voor het ontkennen en het verwaarlozen van mijn talent en voor mijn tirannie en mijn gevoel minder te zijn (vanwege mijn mankement). Tegelijk ook meegenomen, dat ik mezelf vergaf voor de weg kwijt te geraken.

De boel luchtig houden is een veel gehoord advies aan mijn adres. De eerste werkdag na het verlof gaf bijna direct een andere wending aan de planning die ik gemaakt had. Het is uiteindelijk bijna allemaal goed gekomen, maar het bleek dat het gros van de collega's met spreekwoordelijke buikpijn zaten, over een ontstane situatie . Ik heb de dag verder mooi afgewerkt, maar eenmaal op het station kreeg ik zelf buikpijn van het feit dat die ontstane situatie ook andere gevolgen zou kunnen hebben, die ik niet rechtvaardig vond. Mijn achterdocht speelde op. Nu is gezonde achterdocht niet per se slecht, maar ik neig nogal gauw naar iets te veel achterdocht. Een litteken dat vroegere gebeurtenissen hebben achter gelaten. Het mooie is wel dat ik het gebeuren uiteindelijk wel hebben kunnen wegzetten. Ik schoot maar een keer uit balans, aan het begin van de avondwandeling.

Van de wandeling thuisgekomen, ben ik om de een of andere reden de dvd met een compilatie van de 8mm familiefilmpjes van mij thuis gaan zitten bekijken. De reden werd mij wel duidelijk tijdens het kijken. Ik zat op een bepaald ogenblik naar mezelf te kijken zonder schaamtegevoel vanwege imperfectie. Het is nu dat ik dit opschrijf, dat ik me pas besef, dat dit een uitkomst is van die wandeling van de vergeving.

Gisteren was een vrije dag die met een duizelig en misselijk gevoel begon. Terug in bed gekropen voor een uur of twee en toen was het gevoel weg. Waarschijnlijk het gevolg van te abrupt terug in mijn lichaam te zijn geschoten na het onbewust nachtelijk reizen. Naderhand nog wel wat suffig en zo, maar in the end toch een fijne dag gehad.

Gisteren trouwens niet zielig geweest over mijn misselijkheid en duizeligheid en Amaya in haar eentje naar Tilburg laten gaan, omdat ik voelde dat mijn staat van zijn haar winkelplezier zou kunnen bederven.

Daarnet bij de psychologe geweest. Het ging uitstekend, mag ik wel zeggen. Ik heb mijn verhaal goed kunnen verwoorden en ga nu toch, in plaats van een enkele sessie, wel weer een EMDR-traject in. Wat langer dan vooraf was uitgesproken, maar dan zou het goed moet komen.

Als ik nu terugkijk op gisteren, dan valt het me op dat ik over het gebeuren van 12 oktober 2012 niet kan praten zonder geëmotioneerd te geraken. Dat vind ik goed. Iets anders wat dan opvalt, is dat ik de emotie ook makkelijk kan uiten.
Vanaf nu ga ik ook ervoor zorgen, dat ik het woord slachtofferhouding waar nodig vervang door een positievere omschrijving.
Het heeft me wel uitgeput. Zoals gezegd, was ik al moe voordat ik bij de psycholoog binnen stapte. Intensieve gesprekken de avond tevoren, als gevolg laat gaan slapen en vroeg wakker worden.

Week 42/2 (cyclus 2)

De autobiografie van Charles Chaplin is nu jammer genoeg uitgelezen. Ik weet nu inmiddels wel waarom hij op mijn pad is gekomen. Ik wist het eerst niet, maar toen het gevraagd werd, en ik het antwoord schuldig moest blijven, viel het ineens binnen: bewustmaking van mijn talenten en mijn valkuilen. Mensen kunnen raken met wat ik doe. Plus zijn secuur zijn en zijn perfectionisme. Dat laatste te ver doorgedreven is mijn valkuil. Daar ben ik de afgelopen maanden geregeld mee geconfronteerd in combinatie met een teveel aan ego.

Het valt me op dat het gros van de mensen die ik tegenkom een beperkter manier van kijken hebben dan ikzelf; een beperkter manier van kijken dan ik altijd gedacht had. Met weinig ruimte voor flexibiliteit en overzicht. Soms vraag ik me wel eens af of dat laksheid is of onwetendheid. Ik ben bang dat het het laatste gaat zijn, maar ook wel wat van het eerste. De mensen zijn over het algemeen zo gemakkelijk. Er wordt weinig moeite gedaan om zelf iets uit te zoeken. Eerder wordt het gevraagd. Ligt dat aan dat men zo weinig mogelijk verantwoording wil dragen? Of is het luiheid? Ik vraag het mij af. Als je zelf de verantwoordelijkheid niet op je neemt, kun je altijd de ander de schuld geven en ligt het nooit aan jou. Ik ben zelf een erg zelfstandig mens. Niet altijd zo geweest, omdat het mij ingeprent is geweest dat ik nooit zelfstandig zou kunnen worden. Maar in feite ben ik altijd erg zelfstandig geweest. Daarom zal bovenstaande wel eens een allergie van mij kunnen zijn.

Ikzelf heb mijn slachtofferhouding afgelegd en er voor gekozen om mijn leven in eigen hand te nemen. Goed mogelijk dat dat niet een vanzelfsprekendheid is, in tegenstelling tot mijn verwachting. Waarschijnlijk ben ik niet zo doorsnee als ik veronderstel dat ik ben. Daarom waarschijnlijk dat ik ook bij veel dingen verbaasd sta over dat een mens iets niet standaard blijkt te doen. Wanneer ik uit ga van het gegeven dat ik eerder niet dan wel doorsnee ben, is het ook niet nodig mij druk te maken over waarom mensen de dingen anders doen dan ik ze doe. Zij zijn namelijk wel doorsnee, maar ik niet. Dat kan een hoop frustratie schelen. Dat is iets om mee aan de slag te gaan en in de gaten te houden.

Het voorlaatste en laatste hoofdstuk van de 5 levels of attachment kwam gisteren ook stevig binnen. Met dat in het achterhoofd, ga ik deze week aan de slag. Dat levert hoogstwaarschijnlijk een positiever gevoel op voor mijn kijk op de wereld en hoe anderen zijn en doen. Wat dat betreft kwam die openbaring van eergisteren precies op tijd. Wat ik had verwacht kwam nog uit ook.

Na de voornoemde openbaring en het binnenvallen van de laatste twee hoofdstukken van het attachments boek, zou ik vandaag wel uitgedaagd gaan worden. Dat is gebeurd en ik moet het mezelf nageven: ik heb de testen doorstaan: gereageerd met respect voor de ander zijn mening, zonder mijn eigen standpunt af te vallen. Ik heb ook met een evenwichtiger en rustiger gevoel gewerkt in vergelijk met de laatste dagen. Minder gejaagd en minder vanuit het standpunt mezelf te willen bewijzen. Ik snap nu ook waar dat nerveuze van/in mij vandaan komt. Om met Tommy Cooper te spreken: "I know what's coming next". En daar wil ik al naartoe voordat mijn gesprekspartner zijn zin heeft uitgesproken. Dat komt ongeduldig over. Als ik mezelf nog meer dan nu 'laidback' opstel, dan verdwijnt het nerveuze vanzelf; is het niet voor de buitenwacht dan is het toch voor mezelf. Wijsheid van Amaya: hoe hoger de energie is waarmee je werkt, hoe steviger je manifesteert en hoe steviger je van allerlei situaties aantrekt om dat te kunnen doen.

Week 43/3

Het was een vermoeiend weekend. Maar terwijl ik dit schrijf, ben ik het al niet meer eens met het woord vermoeiend.
Eigenlijk stond het weekend in het teken van een fase in onze ontwikkeling. De emoties wisselden zich af van gefrustreerd en onbegrepen, wraaklustig en boos tot berusting en kalmte. En het besef dat ik iemand op het hart getrapt heb. Dat kwam wel binnen. Het besef maakte mij in een moment weer nederig. Tegelijk ook een prachtig advies gekregen, wat stevig binnen kwam.
Tijdens de EMDR-sessie beseft, waar de weg naar controlefreak is ingezet: het allemaal in eigen hand willen houden. Ik heb toen (oktober 2012) tijdens die episode de boel niet in de hand gehad, overgeleverd aan de insulten die niet wilden stoppen, waar ik geen invloed op had. Vervolgens bang geworden. Dat is een manier om het te bezien. De andere kant is, dat ik er uit gekomen ben, en goed ook. Het besef viel binnen, dat ik eigenlijk wel degelijk sterk ben en meer kan dan ik besef. Meer dan wat verwacht/ingevuld werd dat ik zou kunnen.

Week 44/4 (cyclus 2)

"Wat does your soul sing to you?"
Wil je geloven, dat ik dat niet goed weet? Eigenlijk vraagt dat erom eens grondig op onderzoek uit te gaan. Waar gaat mijn kern van zingen? Ik geloof eigenlijk dat ik het wel weet, maar dat ik het nog niet aandurf om daar ook echt aan toe te geven en er voor te gaan. Tot nu toe heb ik zekerheid laten prevaleren over risico. Aan de andere kant heb ik het zo goed weggemoffeld, dat ik moeite zal moeten doen om het helder boven water te krijgen. Wat minder moeite gaat kosten, is om vanaf nu altijd alleen onderwerpen aan te snijden, die het predicaat 'kroniek van een innerlijk leven' eer aan doen.

Maar goed,  wat maakt mijn ziel aan het zingen en wordt het niet eens tijd daaraan te gaan beantwoorden door er gewoon voor te gaan? Het blijkt wel uit de complimenten de afgelopen week, dat ik meer kan en in mijn mars heb, sterker ben, dan ik van mezelf denk. Mijn ego mag daarbij een dienende rol spelen. Ik ga daar mee aan de slag.

"Als een ander jou graag anders wil zien, passend in het beeld wat hij van jou heeft en zo wil houden, wil dat zeggen dat hij jou niet respecteert. Hij accepteert jou niet zoals je bent op dat moment."
Iemand wordt over het algemeen wel geaccepteerd als hij voldoet aan de voorwaarden, die de ander dan stelt. Iemand in zijn waarde kunnen laten, is een groot goed. Daar hebben wij allemaal in te leren, ook ikzelf. Juist omdat ik het zelf ken en beleefd heb en er mij bewust van ben dat ik het ken en beleefd heb, kan ik het ook aan een ander overdragen. Datzelfde geldt voor het stellen van voorwaarden opdat je geaccepteerd wordt. Dat ken ik ook. Als je maar goed in je ego zit en die de overhand laat hebben over je hart, dan krijg je dat. Het komt uiteindelijk voort uit angst voor van alles: is de mens in het algemeen bang voor verandering? Ik zou er niet van verschieten. Is de mens in principe lui? Is de mens bang om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn eigen leven? Weet de mens eigenlijk wel, het gros van de mensen, dat je je eigen leven in de hand kan hebben? Is de mens bang van zijn eigen kracht?

Ik ben van mijn eigen kracht zelf al goed verschoten. De snelheid en de hevigheid, waarmee ik de laatste tijd manifesteer, is iets om mee rekening te houden. De vraag die ik mezelf dan ga stellen is: wat maakt dat mijn ego nu zo'n belangrijke rol speelt en waarom, gelijk dus ook maar een tweede vraag, als je weet dat je snel en hevig manifesteert, niet dat manifesteren wat je echt bevalt, waar jouw hart gaat van zingen. Broedt daar eens een tijdje op.

Ik schiet mezelf in de voet, of ik ga dat uiteindelijk doen, met alleen maar te kijken en commentaar te leveren op datgene wat mij niet zint of bevalt of anderszins niet klopt of rechtvaardig of eerlijk is. Vanaf hedenochtend, kijk ik door een positief gekleurde bril en zend ik positieve energie uit in plaats van negatieve energie. De donderwolk die tot gisteren boven mijn hoofd hing, is opgelost en gezuiverd en heeft plaatsgemaakt voor een blauwe lucht met een stralende zon en maan en misschien ooit ergens een schapenwolkje. En ik meen het deze keer.

Vanochtend een kleine hervalling in negatieve gedachtegesprekken. Daar ben ik nu overheen. Ik voel me weer in balans. Gisterochtend nog een puik idee opgedaan, wat ik met meditatie dacht steviger neer te gaan zetten. Dat is ook gebeurd, alleen het gebeurde in mijn onderbewustzijn. Het is niet altijd nodig om het allemaal bewust te weten. Dat komt vanzelf als het nodig is. En als het niet komt, is het ook goed.