Dagboek deel 8: 2013, week 34 t/m 40 (19-8-2013 t/m 6-10-2013)

Week 34/7

Mooi. Ik ben mezelf flink tegengekomen, al zo vroeg op de maandagochtend. Als ik me maar ergens druk genoeg om maak, dan kan ik mezelf gruwelijk een oor aannaaien en in de weg zitten. Puur een ego kwestie. Het lijkt wel of ik er 's nachts in mijn slaap ook nog mee bezig ben geweest. Eigenlijk helemaal niet goed. Dat vraagt feitelijk om een oplossingsgerichte brainstorm, belicht vanuit een objectief perspectief. Mijn gedachten gaan gelijk uit naar Krishnamurti. Met hem een brainstorm voeren, zodat alles in perspectief komt te staan. Ik mag dan wel recht van spreken en gelijk hebben, als je het vanuit de materie (3D) bekijkt, maar wat win ik er aan als ik aan mijn gelijk vasthou? Weinig. "Love and Only Love" predikt mijn iPod. Waar blijft mijn gevoel voor humor in deze?

Ja, daar word ik even stil van. Best daar eens even bij stil te blijven staan. Van humor heb ik aan het ander eind van de werkdag nog weinig gezien. Wel hard gewerkt en niet gewaardeerd, op werkelijke waarde geschat. Maar, eerlijk, dat had ik ook niet anders verwacht. Goed gesproken, als ik door ga op dezelfde voet, ga ik mezelf geen leuk leven geven. Is dit, zou ik mezelf af moeten vragen, werkelijk de droom de ik wil dromen? Volgens mij niet, haha. Waarom ben ik dan toch zo goed bezig om het bewaarheid te laten worden? Bizar eigenlijk. Mijn probleem is, dat ik op dit moment mij minder kan verenigen met het gegeven dat mijn manier van denken niet begrepen wordt, omdat ik verder vooruit kijk en verder vooruit denk. Daarom maak ik sommige dingen heel belangrijk, wat de ander vaak niet snapt en relativeer ik andere dingen weer zodanig, dat ook dat niet wordt gesnapt. Hoe moeilijk kun je het jezelf maken? Werkelijk. In ieder geval komende donderdag een gesprek met de Maatschappelijk werker. Benieuwd wat zij gaat zeggen.

Die afspraak gaat in eerste instantie over (doods)angst, waar Amaya het over had een tijdje terug. Dat ik mij nu ook niet begrepen voel, komt daar nog eens bij. Vraag is, en volgens mij heb ik dat al een paar keer eerder aangehaald, zal ik ooit werkelijk begrepen en op waarde geschat worden? Gaat het ooit de bedoeling zijn, dat ik door deze mensen begrepen wordt. En daarbij, het is aan mijzelf om mij erkenning te geven. En dat dringt nog niet te gemakkelijk door, precies. Hoe meer ik er voor kies om mijn kwaliteiten en talenten te gaan ontwikkelen en ten toon te spreiden, des te meer onbegrip zal ik gaan tegenkomen in mijn omgeving. Omdat ik die talenten en kwaliteiten laat zien , komt daar dus ook een stukje ego bij. Misschien heb ik daar te weinig bij stil gestaan, dat dat zou kunnen gaan gebeuren.

Ik merkte vandaag dat ik het uiteindelijk niet snap, waarom anderen niet snappen wat ik bedoel. Dat wat ik heel normaal en zelfs simpel vind, vindt een ander over het algemeen juist van niet. Ik ben nu de secuurheid in mijn werk aan het exposeren. Ik merk gewoon dat anderen moeite hebben met die mate van secuur zijn. Datzelfde geldt overigens ook voor wat betreft mijn gedragsethiek. Het zijn van die dingen, waar een ander veel kans minder bij stil staat dan ik.
Gevoelsmatig, merk ik, dat ik mij geleidelijk beter in mijn vel voel zitten. Ik zou het ook niet moeilijker voor mezelf moeten maken dan noodzakelijk. Daar ben ik nu wel goed mee bezig. Ga ik vandaag trouw blijven aan mijn Zelf en de dromen dromen die ik voorzien had? De wil is er in ieder geval wel.

Een film gekeken over het leven van Charles Chaplin. Het was een prachtige film die bij mij al vanaf het begin op mijn gevoel ging zitten. Dat kwam omdat ik een en ander in Chaplin herkende. Het hield me zelfs zo bezig, dat ik onderwijl de film speelde zijn maya zegel en toon heb opgezocht. Met mijn eigen 4Zaad ligt er zeker connectie. We hebben dezelfde toon, 4. Dat uit zich in streven naar perfectie. Daar komt nog bij dat zijn energie zich aandiende tijdens de eerste serie van de 10 Munay-ki inwijdingen twee jaar geleden. Ik was toen nog niet zover, dat ik hem kon begrijpen, maar daar gaat verandering in komen.
Ik kwam nog een prachtig diepzinnig stuk tegen van Charles Chaplin over hoe hij tot inzicht was geraakt aan het eind van zijn leven over hoe het leven in elkaar steekt. Dat viel toch toevallig weer goed samen met het bekijken van de film een dag tevoren. Dat was echt een mooi cadeau zo aan het eind van de dag, aan het eind van een week waar ik uiteindelijk de complimenten kreeg over mijn werk en daarbij ook nog een voorstel om het nog beter te maken.

Week 35/8

Het moeiteloze zal vanzelf naar me toekomen. Het gaat een proces zijn met meer geduld als positieve uitkomst. En dan plots zit ik in een diepgaand gesprek en kijk ik in een spiegel. Dat wat de spiegel laat zien doorleeft hetzelfde proces, maar bevindt zich waar ik al gepasseerd ben. Ik merk gedurende het gesprek dat ontstaat, dat ik nog mee kan schieten in de emotie, maar ik (h)erken het en in plaats van dat ik het niet trek, kan ik nu reageren op een gepaste manier. Ik merk wel dat er aan de andere kant van de lijn veel onbegrip heerst. Dat heeft vooral met verschillende manieren van kijken te maken. De beleving van de een is namelijk wezenlijk anders dan de feiten, waar de ander aan vast wil houden. Met zulke verschillende uitgangspunten, kom je niet nader tot elkaar. Ik merkte wel dat ik het meenam naar huis en dat het me wat uit mijn balans haalde.

Vanochtend had ik een afspraak met de bedrijfsmaatschappelijk werker. Het was een fijn gesprek, waarin ik alles heb kunnen zeggen wat en hoe ik het had voorzien. Het roept nog altijd wel emotie op, wanneer ik de gelegenheid krijg om diep te gaan, om veel te vertellen.

Even nog terugkomen op het gesprek van gisteren met de bedrijfsmaatschappelijk werker. Zij vond dat ik mijn verhaal goed kon vertellen, met duiding en alles, maar ook vrij droog in de zin van "en toen gebeurde dit en toen dat." Uiteindelijk leidde de vertelling, zoals gezegd, wel in een emotionele uiting. Dat was wel goed, fijn en bracht opluchting.

Waar ik niet over uit kan, en ik zeg het maar gewoon zoals ik het voel en wat ik er van vind, is het intellectueel niveau van de medemens. Dan denk je dat je zo "Jip en Janneke" mogelijk aan het praten bent en dan wordt wat je zegt nog niet gesnapt omdat er maar half wordt geluisterd.

Waarschijnlijk zoals ik er nu tegenaan kijk, is de beste en gemakkelijkste oplossing mij er aan over geven en het accepteren., maar dat vind ik op dit huidige moment nog onacceptabel en voornamelijk een belediging van mijn intellectuele vermogens en talenten. En dat betekent weer dat ik het eigenlijk in feite persoonlijk opneem en dat is zeker niet zoals het hoort. Als ik het persoonlijk nemen kan laten varen, dan ben ik al een heel eind op weg.

Week 36/9

Inmiddels ben ik er wel achter dat het niet zozeer gaat om het intellectuele niveau, als wel over het gedrag, wat niet overeenkomt met mijn ethiek. Ik heb het werk goed kunnen loslaten, al zeg ik het zelf. Af en toe komt het eens op in een onbewaakt ogenblik, maar dan vervliegt het ook weer. Eens ik een spelletje op de iPhone wil spelen bijvoorbeeld.

Even verderop in de eerste week van het verlof, stuit ik op het gegeven, dat alles perfect willen doen een streven is, wat mij beperkt. Deze week stond in feite in het teken van het accepteren, leren verwerken en loslaten van het teveel aan perfectionisme wat ik in me heb. De ommekeer kwam, na een aantal weken het perfectionisme plaatje ten volle te hebben uitgeleefd, ergens in de loop van de week. Ineens besefte ik waar de neiging tot perfectionisme leidde tot welk gedrag. Ik heb jarenlang mezelf weggecijferd en gedaan hoe anderen het graag wilden dat ik het deed. Op die manier kon ik perfect zijn in de ogen van de ander en kreeg ik ook nog eens geen kritiek. In mijn drang het allemaal perfect te doen, omdat ik er zelf niet al te perfect uitzag en wat al niet meer dat niet perfect was., ben ik op weg gegaan om alles perfect te gaan doen zodat dat opwoog tegen het imperfecte wat ik in de basis, volgens mijzelf, al had.
Vervolgens zag ik in, dat het perfecte niet ligt in 0 fouten, maar dat het perfecte schuilt in dat het is zoals het is . Zoals ik eruit zie, wat ik doe en hoe ik dat doe, is perfect in hoe het is op dat moment. Perfectionisme zit hem niet in 0 fouten per se, maar als dat per ongeluk zo is, dan moest dat zo zijn, op dat moment.

Week 37/10

Een mega wandeling, 26 kilometer, werd gedurende de dag getransformeerd tot een vision quest, met als thema het verschrompelen van de demon perfectionisme gecombineerd met leiderschap. Deze leiderschap liep van een totalitair regime, waar een beetje uit de pas lopen als een doodzonde werd gezien, naar een meer uitgezoomde versie, waarin ruimte was voor eigen interpretatie maar waar het doel/de uitkomst nog wel gelijk was. Wraakgevoelens en overmatige drang om te bewijzen en zucht naar erkenning kwamen op als onderliggende motivator voor het totalitaire gedeelte. Uiteindelijk tot de gevoelsmatige kant gekomen waar de drie genoemde motivators een drijfveer blijken te hebben die gevoed wordt door externe invloeden. Erkenning en blijvende erkenning kan ik mezelf geven.; ik bewijs mezelf een dienst door me niet te focussen op de ander, zo van "Kijk eens wat ik kan". Zolang ik het zelf maar zie, is het prima in orde. Als ik me niet meer op een ander richt, maar vanuit mezelf werk, vallen wraakgevoelens vanzelf weg. Rond kilometer 20 was de vision quest afgerond en begon de zuivering met regen en wind. Het voelde geweldig.

De andere dag kreeg ik een lesje van de vier inzichten, waar ik mij niet aan had gehouden. Niet helemaal dan toch. Door uit te gaan van veronderstellingen, niet duidelijk genoeg te communiceren en, bovenop dat alles, dat wat daarin resulteerde ook nog eens persoonlijk op te vatten, kwam ik onverwacht in een ongewenste situatie terecht. Vooral het persoonlijk opvatten, maakte dat de 'elektriciteit' knetterde. Mijn best gedaan had ik wel. Wat gebeuren moest, gebeurde en dat was de, harde, les voor die dag. Ik kon het in de loop van de dag in breder perspectief zetten en toen viel ook het kwartje van het niet persoonlijk opvatten. Van jezelf uitgaan in plaats van je te laten leiden door de waan van de dag (= externe factoren).

Een start gemaakt met het lezen van de autobiografie van Charles Chaplin en al bijna direct gestuit op zijn drang naar perfectionisme die zich op een vergelijkbare manier manifesteerde als ik bij mezelf ben tegengekomen.

Week 39/12

Vannacht ben ik moeilijk in slaap gekomen en heb ik van de nood een deugd gemaakt. Samen met de energie van Charles Chaplin, die op de achtergrond aanwezig was, een en ander oplossen met betrekking tot perfectionisme, 'het' persoonlijk opvatten verminderen en veel meer vanuit mijn eigen perspectief leven, niet van de erkenning van een ander laten afhangen of ik gelukkig ben ja of nee.

Ondertussen was ik ook met iets anders bezig: het vraagstuk creëren vanuit pijn of vanuit plezier/positiviteit. Tot nog toe ben ik altijd bezig te willen weten hoe en waarom iets gebeurt zoals het gebeurt. Ik zou beter vanuit plezier/positiviteit creëeren. Dan gebruik ik kwaliteiten die ik nog maar nauwelijks heb aangesproken. Daar ga ik wat meer aandacht aan besteden.

Daar is gisteren niks van gekomen. Beginnen met werken was nog even wennen. Maar gaandeweg de dag ging het beter. Het gesprek met de bedrijfsmaatschappelijk werker ging vlotjes en duurde maar een fractie van het eerste gesprek. Mijn werk is naar behoren waargenomen. Ik hoef maar weinig te gaan corrigeren, zoals het er nu naar uitziet. Een nieuw ritme vinden in het werken is een opdracht voor nu.

Ik ben blij dat ik in mijn perfectie verwachtingspatroon ten opzichte van de medemens al een heel eind milder geworden ben. Ik geraak er niet meer van mijn melk van. Ik merk wel op, zo van "oh!", maar denk ach ja mijn eigen standaard is niet per se die van een ander. En liefdevol en met enige verbazing corrigeer ik, daar waar ik het belangrijk vind.

Tijdens de wandeling van gisteren kwam ik er achter dat we er afgelopen vakantie in feite ons eigen wereldje, onze eigen bubbel hebben van gemaakt en daar 3 weken in geleefd. Vandaar dat gemaakte afspraken met willekeurig wie, allemaal de mist ingingen. Vandaar ook dat het mij moeilijk is gevallen om na het verlof weer op te starten. Maar ik moet wel zeggen, dat het bubbel-leven mij uitzonderlijk bevallen is.

Week 40/13

Op het werk op maandag weer een staaltje meegekregen van het gevolg van head-first ergens instappen zonder bewuste energetische (zelf)bescherming. Van thuis en eigenlijk al vanaf het uit bed stappen, was ik bewust bezig met bij mezelf te blijven: "cool, calm & collected" opdat ik balans zou kunnen houden. Ik kom binnen op het werk en een uur later weer dat kopgevoel. Was dat nu van mij of van de collega's die gespannen/nerveus waren.
Mijn subjectieve conclusie was dat het kopgevoel niet van mij was. Maar mijn balans was even goed niet meer zo stevig als voordien.
Veel gepraat weer met een paar collega's over wat mij angst aandoet. Gisteren thuis was het al weer veel beter.

De 5 levels of attachment, daar ben ik nu ook al weer een stukje verder in. Voer voor gedachten. Een mooie uitdaging om mijn tanden in te zetten, in hoeverre ikzelf en op wat voor level mijn attachments zich afzonderlijk bevinden. Vannacht kwam er al eentje naar boven die, en dat zeg ik nu met een natte vinger, op nivo 4 bevindt.