Het loopt zo tegen het eind aan van deze cyclus van een jaar schrijven en dan is het onderwerp einden natuurlijk heel passend met nog 3 items te gaan, deze meegerekend.
In de loop van het jaar zijn er al heel wat einden voorbijgekomen. Banen die eindigden, vrijwillig of niet. De dood van belangrijke wezens, zij het 2 of 4 potig. Het eind van de lagere school, of het stoppen met de PABO. Relaties die stuk liepen, vrijwillig, bewust of niet voorzien. Ik had gezworen dat ze mij met geen stokken uit mijn geboorteplaats zouden wegkrijgen. Toch gebeurd. Gestopt met roken. Gestopt met vlees te eten. En weer terug begonnen, met vlees eten dan toch. Gestopt met de coaching praktijk. Gestopt met me te moeten bewijzen. Gestopt met vissen naar erkenning. En ik ben gestopt met onbewust te leven. De voorlaatste en die daarvoor maken eigenlijk al onderdeel uit van dat laatste.
Het stoppen bij de baan, waar ik al 12 jaar werkte had veel impact. Het zorgde ervoor dat ik bewust tijd kon maken voor mezelf en mijn helingsproces. De zoektocht naar wie ik werkelijk ben, nam een vlucht. In die anderhalf jaar ben ik zo geweldig gegroeid als mens. Puur en alleen daarom al was het de beste beslissing die ik had kunnen nemen. Ik ben niet meer gestopt met mezelf steeds opnieuw ontdekken, tot op deze huidige dag en het zal niet veranderen. Positieve desintegratie is mijn lust en leven. Ik ging steeds meer bewust leven. Dat begon eigenlijk al een aantal jaar voor ik met dat werk ophield. Ik ging me meer en meer verdiepen in systemen die me lieten zien, op hun eigen manier, wie ik werkelijk ben. Ik dook in esoterische kennis, mithraisme, hermetisme, sjamanenkennis, kristalschedels en liet me inwijden in bijvoorbeeld Munay ki. Dat laatste maakte mij ervan bewust dat ik zelf mijn leven kon scheppen. Stap voor stap heb ik dat geleerd. De 2 ziekenhuis episodes stonden ook in het teken van bewuster worden, mijn leven in eigen hand nemen. Ik stopte met mezelf te zien als slachtoffer van wat mij was overkomen. Ik raakte meer en meer overtuigd van de filosofie dat ik zelf heb gekozen om al wat ik heb meegemaakt te ervaren. Had ik dat alles niet meegemaakt, zat ik hier nu niet hierover te schrijven. Was ik niet de mens geweest, die ik nu ben. Ziekte, wel of niet goed gediagnosticeerd, mankement, heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Zonder dat was ik niet zo bewust geweest als ik nu ben. In die zin moet ik die egoïstische collega’s en leidinggevende eigenlijk dankbaar zijn, dat ze me zo ver hebben gekregen dat ik de Verzuimdesk verliet en het pad opzocht van zelfontdekking, zelfontwikkeling, persoonlijke groei.
Het stoppen met de PABO was moeilijker. Ik was toen nog overtuigd dat ik het vol moest houden, maakt niet uit hoe. Onder invloed van het gedachtegoed van het gezin van afkomst, reputatieschade die ik niet op mijn geweten wilde hebben. Uiteindelijk deed ik er toch goed aan om te stoppen. Ik had in feite nooit moeten beginnen, had voor journalistiek moeten gaan. Maar dat verhaal heb ik al verteld. Ik was niet gelukkig geweest als leraar basisonderwijs. Ik had er het karakter en de persoonlijkheid niet voor. Dat moeten toegeven voelde toen als een nederlaag. Ik heb het uitgesteld tot ik niet meer anders kon.
Reactie plaatsen
Reacties