Week 5/4 (cyclus 3)
Ik heb gemerkt dat ik wat uit balans was. Geregeld mijn 'evenwicht' gecorrigeerd. Als ik, al bewegend op een breekbaar evenwicht, zowel de trekkende hond in bedwang moet houden als ook op het verkeer letten en me in een hoop geluid bevindt, plus me al druk maak om dat ik weet dat het gaat gebeuren en ik dat eigenlijk niet wil, dan kan ik er feitelijk op wachten. Opvallend is ook dat het altijd aan het begin is van een wandeling in een omgeving met veel drukte en lawaai.
Het ging vandaag alle kanten op. De structuur is een beetje weg. Ik wil alles doen en dat allemaal tegelijkertijd. Dat breekt mij op. Dan gaat het te snel en dien ik pas op de plaats te maken. Ik ben daar niet altijd even goed in. Maar de eindstreep voor het moment is in zicht. Daarna kan het tempo weer terug naar normale waarden.
Gisteren een belangrijke ontdekking gedaan. Ik weet nu waar mijn perfectionisme en mijn faalangst vandaan komt. Op een onredelijke manier heb ik bij het ontdekken van fouten door een ander, het gevoel dat dat iets wat ik leuk vind om te doen, van mij afgepakt gaat worden. Omdat te voorkomen moest ik dus perfect worden. Dan kon het niet worden afgepakt. Ik ben daar een groot gedeelte van de dag nog mee bezig geweest. De bewustwording is er. Het gevoel is dus niet origineel van mij. Het is mij aangepraat, opgelegd. Dan kan ik er ook weer vanaf komen, door het niet persoonlijk op te nemen.
Ik mag mijn angst om fouten te maken en de door mij verzonnen consequenties die ze hebben, los laten. Ik mag van fouten leren. Een robot maakt 0 fouten. Ik ben geen robot. Tenminste de laatste keer dat ik gekeken heb toch niet.
Week 6/5 (cyclus 3)
Zaterdag kwam er uit wat al een week in de lucht hing. Twee wandelingen van 2 1/2 uur in twee dagen tijds, wanneer ik al moe ben, is geen goede keus gebleken, wanneer ik in mijn centrum wil blijven en in balans.
Een vol programma van dingen om te doen en af te werken, kostte mij teveel energie om in balans te blijven. Zover ik het nu voel sta ik een stuk steviger. Maar ik moet nog wel uitkijken. Ik ben er wel achter dat spanningshoofdpijn erger is dan het kopgevoel, wat ook geregeld langs kwam: logisch.
Het zit toch mooi in elkaar. Mijn hart weet wat goed voor me is, mijn lichaam geeft het precies aan. Ik heb het alleen te lang genegeerd en daar betaalde ik voor.
Gisteren goed naar mijn lijf geluisterd. Alleen ’s morgens even over de schreef gegaan, toen ik 3 dingen tegelijk wou doen. Maar die had ik mooi onder controle, voor de rest van de dag is het goed meegevallen.
Zoals zo vaak stuiter ik, voor ik de door mij bedoelde kant uitga eerst in tegengestelde richting. Als Onrecht en Onbegrip zich samen laten zien, dan werkt dat voor mij als een rode lap op een stier. Dat was al bekend en is dus niks nieuws. Het blijft terugkomen. Wanneer niet in balans, kan het bij mij nog alle kanten op. Achteraf ga ik dan nog herkauwen. Een slechte gewoonte die negatief zowel als positief voor mezelf en omgeving niet fijn is.
Gisteren ging het weer een heel stuk beter en toen kwam het bericht dat Oma van Amaya is overgegaan. Amaya blijft nuchter, ik ben geëmotioneerd en ben er nog wat wiebelig onder.
Ik merk dat ik de laatste tijd, wanneer ik er zin in heb, gewoon schaamteloos meezing met iPod of radio. Dat is zoiets wat ik nooit durfde omdat ik vond dat ik vals zong. Dat doe ik nu nog maar dat kan me niks meer schelen. Het houdt me niet meer tegen om toch te zingen.
Week 7/6 (cyclus 3)
Ik was tot nu vergeten om mijn verlangen neer te schrijven, maar in mijn notitie-app vond ik een item dat 2014 heet en waarin ik opsom wat ik wil gaan doen dit jaar. Daarna ging ik eens bekijken wat ik nu de afgelopen 8 dagen al had genoteerd en ik begon spontaan het een met het ander te combineren. Dat was eigenlijk niet de bedoeling, maar het ging vanzelf.
Week 8/7 (cyclus 3)
Vannacht slecht geslapen. Liggen malen over van alles om uiteindelijk een half uur te gaan lezen om mijn kop wat rustiger te krijgen. Het malen stopt als ik dat wat mij tot malen aanzet kan ombuigen. Dat is wel aardig gelukt.
Het is al een heel stuk rustiger in mijn kop. Een soortement van acceptatie is langzaam over mij heen aan het komen. En belangrijker, ik sta het ook toe.
De afgelopen dagen valt het mij op. Eigenlijk sinds ik mijn verlangen dinsdag de kosmos ingezet heb. Dat ik allerlei testen krijg in hoe ik mij neerzet in situaties waarin er van alles gebeurt wat mij niet zint. Het leuke is, dat er een acceptatie deken over mij ligt, waaronder ik boos kan zijn, zonder dat het aan de oppervlakte zichtbaar is. Ik zie het nu wat meer in perspectief. Vraag is: mag ik die boosheid die verandert in “oneens zijn met” hebben, ook al is deze niet zichtbaar?
Wat mij nu ook invalt is dat mijn attachment level mbt verzuimdesk de 4 of 5 wel aan het aanraken is. Of aangeraakt heeft. Ik voel dat het begint te zakken en dat ik er een beetje meer reëel in sta . Dat is wel belangrijk, want dat leidt tot minder gechargeerde reacties. De mening ben ik nog wel toegedaan maar ik laat het niet meer aan mijn hart komen.
Situaties blijven zich voordoen, situaties die mij eerst boos maakten. In die situaties kan ik nu wel evenwichtig mijn mening aangeven, zonder boos te worden. Nu valt Amaya ziek en werd ik eerst al boos bij de gedachte dat we vanavond geen boodschappen kunnen doen en bij het idee dat het weekend niet gaat worden wat ik had gehoopt. Met zulke situaties kan ik nu beter omgaan dan eerst en ik word ook niet boos meer. Dat doet mij deugd.
Week 9/8 (cyclus 3)
Vanaf vrijdag slaap ik in de praktijkruimte. Amaya is uiteindelijk ziek gevallen en krijgt het meeste rust wanneer ze alleen slaapt.
Dit is eigenlijk een voorproefje van hoe we verder willen gaan leven, wanneer we ooit een nieuw huis hebben bemachtigd. Ieder slapend in zijn eigen energie in zijn eigen bed op zijn eigen kamer.
Het is voor mij zo'n belevenis, dat ik even niet meer zo goed wist, wat ik er mee moest. Her voelde goed, maar mijn verstand kon het niet zo geloven. Ook overdag gingen we namelijk ons eigen gang. Deze nieuwe vorm was zo weids omkaderd dat ik even niet goed wist wat er mee aan te vangen. Dat werd boodschappen doen en wandelen met Wuf. En meest van al nog gewoon beginnen aan Cosmic History Chronicles deel II. Een tijd lang daartegen aan zitten hikken, het daarna losgelaten en nu dus in mijn periode van ontdekken van mijn verlangens spontaan begonnen. De informatie valt binnen alsof ik dat wat ik al weet weer herinner.
Hoe houd ik me staande in situaties waarin ik het idee heb dat ik tegengewerkt word? Ik uit me daar nog wel over, maar kort en minder hevig dan eerst en daarna is de frustratie verdwenen. Dat vind ik een hele verbetering.
Vanochtend werd ik aangetrokken door een fel schijnende ster schuin boven de bijna verdwenen maan. Ik was wel eens benieuwd wat voor ster dat nu was en de planeten app vertelde dat het Venus is. Dat vond ik bijzonder. Het was de eerste keer dat ik een planeet met het blote oog gezien heb.
Een zwerm meeuwen voeren hier voor mijn neus een schouwspel op. Er liggen een aantal boterhammen op de grond en daar duiken ze met zijn allen op af. Ik zoom in op wat ze doen en hoe ze reageren. Er is er een heel snel bij, maar die legt het af tegen een ander omdat hij even blijft dralen. Een ander en later nog een neemt een hele snee brood voor zichzelf alleen en schrokt die met pijn en moeite en in alle snelheid naar binnen.
Vannacht weer beginnen kletsen in mezelf. Dat is een punt om aan te werken. Dat is uiteindelijk niet profijtig voor mijn nachtrust. De onderwerpen die ik aansnij zijn altijd dezelfde en bovendien lost praten tegen en in mezelf over die onderwerpen niks op.
Sinds eergisteren voel ik dat ik wel beter in balans ben.
Reactie plaatsen
Reacties