Dagboek deel 48: 8 oktober 2020 t/m 21 oktober 2020

8 oktober 2020 3.19

Op basis van mijn ervaringen van de vorige dagen, ben ik nu aan het bezinnen en uitvogelen voor wat betreft het opnieuw kennis maken met en in mijn leven brengen van het Hoger Zelf en dan later daarvoor zorgen dat het perspectief op mijn leven terug in balans komt. Dit allemaal door mijn kosmische deel weer te laten deel uitmaken van mijn leven. Gaat dat zomaar of is daar een catharsis voor nodig zoals wel vaker op te maken is uit verhalen. Ik kies er voor om dat voor te zijn en niet opnieuw in een situatie terecht te komen als in 2011/2012. Of misschien was dat wel de catharsis en heb ik er zulke geweldige ideeën en voorstellingen bij dat daar misschien ook het reeële iets uit het oog is verdwenen. Misschien is de catharsis allang geweest en handel ik er nog niet naar. Staat de beloning al klaar maar vind ik de juiste deur nog niet. De pendel geeft aan dat de catharsis nog niet is geweest. Ik gebruik het woord catharsis ook verkeerd. Catharsis is niet de gebeurtenis maar het gevolg ervan. De gebeurtenis 2012 ziekenhuiskas was de gebeurtenis waaruit een catharsis kan voort komen. Zoals ik het nu begrijp kan die catharsis alsnog voortkomen uit dat evenement. Dus zal ik me op de een of andere manier zo moeten kunnen versieren dat de catharsis in uitgestelde modus alsnog komt.
Mind mag een nieuwe nog mooiere rol aannemen, hoger zelf mag de plaats van mind in nemen en samen zorgen ze ervoor dat mijn leven zich nog mooier gaat ontvouwen, dan het al doet.
Punt is dat mind zijn ‘Ferrari’ niet wil inruilen voor een andere ‘auto’. Zijn plek niet wil afstaan.
Maar mind gaat een nieuwe nog mooiere rol aannemen en hoger zelf, mijn hoger zelf, gaat de originele plaats van mind innemen om samenwerkend het leven naar een hoger plan te tillen.

9 oktober 2020 3.20

De werkdag kon niet snel genoeg voorbij zijn, want ik verlang er naar om het project, het proces van de afgelopen dagen een serieuze boost te geven. IK schiet in 2 uitersten vandaag. Van ‘ophangen en kapotschieten’ naar ‘zielig’. Het eerste is niet de bedoeling, het laatste ook niet. Met zielig vinden bereik ik niks, ik bereik wel iets met compassie. Zielig is te ver doorgevoerde compassie. En dat is niet waar ik naar op zoek ben. Ik ben serieus niet te spreken over dat ik beloningen alleen maar met mind heb ontvangen en niet via het hart. Ik kom daar tegen in opstand, in protest en merk dat ik sommige beloningen wel degelijk met het hart heb ontvangen en aangenomen. Uil heb ik niet bedacht, dat gebeurde plotseling. Die kwam bij me naar binnen toen ik voor het raam stond in de woonkamer. De wijsheid van de Tzolkin meester, Marlon Reyes, heb ik bewust via het hart laten binnenkomen. De mantel in Stonehenge heb ik wel degelijk gevoeld dat die energetisch om mij heen werd gedrapeerd. Wat ik er daarna en verder mee gedaan heb is waarschijnlijk wel met mind gestuurd geweest. Ik was en ben eigenlijk nog, een beetje van mijn melk af. Ik kan niet geloven dat ik niets met het hart heb gedaan. Ik vind het heel irritant dat ik vervolgens niets meer doe met het hart. Ik ga daarom vragen om voorbeelden van hoe waar en wanneer ik wel met/vanuit het hart heb gehandeld. In ieder geval tijdens het geven van de meeste van de inwijdingen Munay ki, in contact met dieren, tijdens de pijnappelklier activitatie en als ik pendel of getrokken kaarten aan het lezen ben.
Probleem is, dat ik denk dat zoiets methodisch moet gebeuren. Maar juist door het in te kaderen in een werkwijze, betreed ik het werkgebied van de mind en komt er geen Hoger Zelf meer aan te pas. Het stoppen van de ‘epilepsie’ marathon door met mijn rechterwijsvinger op mijn derde oog te drukken, heb ik niet kunnen verzinnen. Dat gebeurde gewoon. Ik heb het nooit als mogelijk moment om catharsis te verkrijgen gezien en ben het vervolgens met de mind gaan uitpluizen en dus verder van Hoger Zelf vandaan geraakt. Heb ik mijn intuïtieve zelf afgezworen op het moment dat ‘epilepsie’ zich aankondigde. Was het wel echt epilepsie? Ik geloof dat eigenlijk al een tijdje niet meer. Via de pendel eens aan Hoger Zelf vragen.
Ik krijg van Hoger Zelf in ieder geval de bevestiging dat ik inderdaad mijn intuïtieve deel daar op dat moment heb achtergelaten. En de mind dat heeft aangegrepen om de macht te grijpen. Mind was tenminste te vertrouwen. Mijn lichaam niet. En ook een bevestiging dat het inderdaad geen epilepsie is geweest. Nooit is geweest. Het heeft wel van doen met verwerking van spanning op emotioneel gebied. Een soort van conversion disorder wat zich uit op een manier die er uitziet als was het epilepsie. Het is wel duidelijk dat mijn verlangen naar ‘weten hoe’ juist de weg van het hart blokkeert. Het blokkeert zelfs mijn manifestatiekracht. Ik manifesteer via mijn hart, vertelt mijn Tzolkin opmaak. Mijn mind blokkeert dat meest van de tijd. Mind is het vriendje van mijn innerlijke kracht, maar wel in een ondersteunende rol, niet als leider. De energieën bewijzen het dus gewoon. Daarbij is Mind ook nog eens mijn talent, als ondersteuner. Mind, zegt ook Human Design, is niet geschikt als autoriteit. Mind is wel geschikt als instrument dat mogelijk maakt om vanuit het hart te leven en te kunnen manifesteren.
Eigenlijk past het allemaal zo prima in elkaar. De mind wordt niets te kort gedaan. Misschien is het wel belangrijk om de illusie van het gevoel hebben tekortgedaan worden door te prikken.

10 oktober 2020 3.21

Voor het eerst een dag van stilstand. Stilstand is eigenlijk een verkeerd woord. Het was een rustige dag zonder veel ophef. Gisteren al heel vroeg in slaap gevallen. Met geweldige muziek op, waar ik bewust maar amper wat van heb meegekregen. Om half 10 terug wakker geworden met een intens triest en droef gevoel. Kon daarna voor best lange tijd niet echt goed terug inslapen. In de ochtend zag ik een koolmeisje op de nootjeshouder zitten. Dat was voor het eerst. Aan het eind van de ochtend gemediteerd met de intentie om de momenten van beloning vanuit het hart terug te beleven. Ik weet niet of het gelukt is.

11 oktober 2020 3.22

Vannacht en vanochtend weer gemediteerd of geslapen, en met aartsverbindingen aan levensmomenten koppelen en deze via het hart laten binnenkomen.
De pendel gebruikt om hoger zelf raad te plegen. Ja, ik ben daar inderdaad al slapend of mediterend mee aan de gang. De intentie is al voldoende om alsnog de speciale momenten in het leven met het hart te beleven.
Dat ik niet lekker slaap heeft daar mee te maken.
Mildred is al een tijdje niet meer waargenomen in de tuin. Mezen en mussen zijn toujours aanwezig en doen zich te goed aan nootjes, zaadjes en pindakaas pot.

12 oktober 2020 3.23

Het zal eens tijd worden. De oefening uit ‘Ultimate Confidence’ het boek van Marisa Peer, waarin je diegenen die je pijn hebben gedaan, of wat voor manier dan ook (in mijn specifieke geval: niet erkend, niet gezien, emotioneel en mentaal verwaarloosd, niet gezorgd voor het ontwikkelen van een gezond zelfvertrouwen) het eens vertelt. Niet vlakaf in hun gezicht, maar gewoon voor mezelf. Ik heb een probleem met hardop verwoorden. Is het nou zo nodig om dat te zeggen? Waarschijnlijk wel. Ik vind het moeilijk. Waarom? Wil ik diegenen die mij dit hebben aangedaan, sparen? Waarom zou ik dat doen? Mijn waarheid mag gerust een keer gezegd worden. Ben ik misschien bang voor vrijkomende emoties? Dat kan ik me voorstellen. Of is het eigenlijk nog geen tijd, nog niet het moment misschien? En ben dus misschoen bezig de boel te forceren? Wat vind hoger zelf daarvan?
Ja. Diep van binnen wil ik diegenen die mij het hebben aangedaan, sparen. Ik heb geen schrik voor vrijkomende emoties. En ik ben niet bezig om te forceren, want ik zou het uiten al kunnen doen. Het hangt af van of ik door het ‘sparen’ gedeelte, heen kom.
Ik kom er niet vanaf met het zomaar opschrijven, krijg ik door.
Grappig en tekenend dat mijn ego op alle vragen, behalve de eerste dan, had gedacht dat het juist het tegenovergestelde antwoord zou geven. Dat geeft mij bewijs en vertrouwen, wat voor mij op dit moment heel belangrijk is, dat mijn ego de boel niet kan manipuleren. Ik geloof dat ik de oefening in twee stukken ga opdelen. Eerst opschrijven wat ik wil zeggen. Daarna dat als onderbouwing gebruiken voor het hardop uitspreken.
Ik schrijf het hier ook neer.
Iedereen die het betreft en wie zich aangesproken voelt. Zoals ik ben behandeld heeft mij pijn gedaan. Het was niet de behandeling die ik nodig had. Het was wel de behandeling die jullie dachten dat het beste voor mij was, gebaseerd op jullie kennis, wijsheid, bewustheid, beroep, interesse en hoeveelheid (of gebrek aan) tijd die je kon (of wenste) (te) besteden. Ik ben van mening dat ik zo’n benaderingswijze niet verdiende. Goed, ik heb wat fysieke ongemakken, maar dat maakt mij niet minder mens of kind. Zo is er uiteindelijk niets gedaan met de hoogbegaafdheid die ik wel degelijk had (en heb). Misschien hebben jullie niet goed in die gaten gehad dat ik dat wel nodig had, ook al dacht je me te beschermen door het te laten zoals het was. Ook het hooggevoelige en sociale deel van mij is niet geadresseerd op de wijze waar ik nood aan had. Dat lag volgens mij voor een groot gedeelte aan de tijd en het milieu waarin ik opgroeide. Nu zou daar veel meer aandacht voor zijn geweest. Maar met wat meer attentie en focus op hoe ik mij op mijn manier de dagdagelijkse dingen eigen zou kunnen maken met de bedoeling dat ik als ieder ander, op mijn eigen manier, zelfstandig zou kunnen functioneren had ik niet op latere leeftijd nog gekampt met gebrek aan geloof in eigen kunnen en vertrouwen in mezelf. Jullie gedrag liet duidelijk zien, dat jullie dit niet belangrijk genoeg vonden. Het was belangrijker, blijkt uit wat jullie lieten zien, dat ik het materieel goed had. Jullie zijn daarbij vergeten dat voor mijn persoontje het innerlijk welzijn, mentaal en emotioneel, minstens zo belangrijk was. Voor dat gedeelte hebben jullie geen oog gehad. Niet gekund of niet gewild of uit onwetendheid of onbewustheid. Links of rechtsom kwam ik dat stuk tekort.
Op mij komt het over dat het veel belangrijker was iemand (willekeurig wie) belachelijk te maken, voor schut te zetten, te bekritiseren, de mankementen wegsteken of uitvergroten.
Aan de andere kant was iedere gekochte CD of cassettebandje er een te veel, want ‘je kunt er toch maar naar een tegelijk luisteren’. Er mocht geen leven gemaakt worden maar intermenselijke betrekkingen moesten zakelijk gehouden worden (geen emotionele investering doen). Jullie hebben je misschien niet beseft, maar een kind wat te horen krijgt geen leven te mogen maken, krijgt in wezen een vloek over zich uitgesproken. Mijn naam betekent ‘de gewenste’. Ik vraag me serieus af op welk niveau dat gewenste is geweest. Ik beleef het leven intens en indrukwekkend. Zoals het op mij overkomt ben ik na mijn trubbelige begin na de geboorte op een bepaald niveau simpelweg opgegeven en moest ik het maar doen met wat ik had. Eigenwaarde heb ik niet kunnen opkweken. Jullie beseffen niet dat wat en hoe jullie hebben gedaan voor mij bijzonder kwetsend is geweest. Tijdsgeest, zo was het vroeger nu eenmaal, kan wel zo zijn, maar dat maakt het niet minder kwetsend en praat het niet goed.
Het is uiteindelijk jullie verlies: jullie zijn een hele mooie mens misgelopen, want jullie hebben hem niet willen of niet kunnen kennen.
Zo dan. C’est ca. Dat is er uit.

13 oktober 2020 3.24

Er is iets veranderd in mezelf. Ik merkte het toen ik naar het werk op weg was , aan mijn reactie op de omgeving, op de situatie in de wereld. Ik ben precies verzacht, zachter geworden. Ik heb ergens het afgelopen weekend een heel groot stuk compassie teruggekregen. Ik kon zelfs de nieuwe wijzigingen in de situatie in de wereld om mij heen met zo’n compassie ontvangen, dat ik wel boosheid voelde en het onrechtvaardig vond, maar dat zette zich niet om in gedrag wat ik normaal vertoon. Het is wel een heftig weekend geweest voor wat betreft het doorleven van het huidige proces. Ik kon het duidelijk voelen, zonder er woorden voor te hebben. Precies alsof de balans hart, intuïtie, creativiteit met logica, rede en intelligentie veel evenwichtiger is geworden.
Beetje moeite om anderszins mijn evenwicht te bewaren. Voor wat betreft de verhouding tussen de 3 bioritme onderdelen is het niet makkelijk en de Human Design transit van de planeetstanden zet centrums aan die nogal intens op mijn systeem werken. Bovendien vind ik sommige mensen zo sympathiek dat ik vergeet bij me zelf te blijven. Dan ‘verlaat’ ik mijn lijf en is mijn eigen huis even ‘onbewoond’. Dat is niet zo slim van mezelf. Gelukkig bemerk ik het steeds beter en ben weer thuis voor mijn huis gekraakt kan worden. Om in metaforen te blijven spreken. Ik kan zulke onbewaakte momenten steeds beter opvangen. Dat doe ik goed. Dat is andere koek dan geloven dat het me overkomt en ik slachtoffer ben van de situatie.

14 oktober 2020 3.25

Ik word me dus steeds bewuster van hoe ik me voel, van mijn omgeving, hoe die aanvoelt, van hoe de energie werkt in mijn lijf, etc enzovoorts.
Sun Ra is ineens zo prominent aanwezig met muziek, zijn energie en zijn manier van zijn, heeft met mijn volgende verjaardag te maken. Die dag en het jaar dat dan volgt zal in het teken staan van de energie en de innerlijke kracht van Sun Ra: kosmisch Zaad.
Het luisteren naar zijn muziek en het lezen van zijn biografie verbind mij met alles wat ik van deze mens kan leren. Dat werkt mooi, want zo wordt de mind omzeilt. Hij zei afkomstig te zijn van Saturnus. Eerlijk gezegd geloof ik dat hij op een bepaald niveau nog gelijk heeft ook.
Vandaag viel mij weer te binnen wat Willem Boon een paar jaar geleden tijdens een Paraview editie tegen mij zei, zo’n beetje tussen neus en lippen door. Hij zei :”Jij komt uit 6D.” Ik geloof ook hier steeds meer dat hij nog gelijk heeft ook. Ik zou er mij misschien eens wat meer in dienen te verdiepen. Got weet kan het best eens belangrijk zijn.
Om nog even terug te komen op over bewust worden. Vanochtend ging ik naar de apotheek en ik dacht eens terug te lopen langs een andere weg dan gewoonlijk. Dat ging ik dus maar niet doen, want mijn lijf liet mij zeer duidelijk weten dat dat niet de bedoeling was. Vroeger had ik geredeneerd: wat een onzin, ik doe het want ik wil het. Waarschijnlijk met onprettige gevolgen. Nu verdween het fysiek ongemak nog voor ik de straat uit was.

15 oktober 2020 3.26

Volgens mij vandaag innerlijk hard gewerkt zonder met daar in deze realiteit van bewust te zijn geweest. Het valt gewoon zo even bij me binnen. Na het werk nog even gaan liggen met de intentie om te ervaren hoe het is om in 6D te leven, hoe deze energie voelt en met name vanuit het perspectief van het hart. Uiterlijk gebeurt er weinig, maar ik ben er achter dat dat will zeggen dat er innerlijk veel gaande is. Vanochtend dacht ik mijn tanden te gaan poetsen, maar daar was mijn innerlijk kind niet van gecharmeerd. Tenminste niet van de plotselinge opwelling. Zonder aankondiging, zonder hem te verwittigen of mee te nemen in de besluitvorming. De rest van de dag wel goe gelet op de tekenen en met innerlijk kind rekening gehouden. En dus geen centje pijn. In de middag vroeg Amaya om mijn input bij de foto die ze had genomen van een paddestoel , over de energie die ik erbij voelde. Ik deed het op eerste gevoel en het klopte met wat Amaya zelf al in de gaten had.

16 oktober 2020 3.27

Een nu ben ik moe. En wat is er dan vandaag eigenlijk gebeurd? Fysiek heel weinig. Ik heb gewerkt en we zijn om boodschappen geweest. Ik gebruik veel energie bij het proces wat ik aan het doorleven ben. Dat gebeurt op een niveau waar mijn mind zich er niet mee kan moeien.
Ik ben vandaag over het algemeen goed in liefde kunnen blijven. Dit werken extra veel ruimte tijd en gelegenheid om me verder te verdiepen in waar ik mee bezig ben.

17 oktober 2020 3.28

Veel en lekker geslapen en er toch vroeg uit. Docia had er zin in en ik ook. Na alles gedaan te hebben wat ik wou doen, terug naar boven om mij bij Docia te voegen, die al weer lekker lag te slapen. Al slapen d veel gedaan in andere dimensies, hoewel ik niet kan pinpointen wat dan precies.

18 oktober 2020 4.1

Vandaag dan hardop uitgesproken wat ik bijna een week geleden had opgeschreven. Ik heb het twee keer uitgesproken. Nog een keer extra in de dictafoon. Die opname heb ik nog 3 keer terug geluisterd. Het kwam op mij over alsof mijn stem was veranderd en ook mijn manier van spreken. Ik heb dit best wel goed gedaan, al zeg ik het zelf. Ik heb ook met de pendel gewerkt, zonder meer te weten, wat dat dan precies was. Oh ja. Dat ik in feite al kan tijdreizen op bewust niveau en dat ik kan stoppen met mijn medicijnen maar alle twee dat nog niet durf. Wat ik wel heb gedaan is de opdracht waar ik de kleine ik meeneem naar mijn huidige thuis. Het was precies alsof het hardop inspreken van die tekst iets bij het innerlijk kind in beweging had gezet. Hij wilde wel mee naar mijn huidige thuis en wilde mij eerst laten zien wat hij allemaal kon. Dat zijn we gaan doen. Ik was even vergeten afspraken te maken hoe ik zou terugkomen. Dat ging iets harder dan gepland.

19 oktober 2020 4.2

Vandaag heb ik 3 jonge versies van mezelf meegenomen om mijn huidige thuis te laten zien. De 4, 8 en 15 jarige versie van mezelf. Ze willen nog eens terugkomen om nog meer rond te kijken. Verbazing, trots en nog meer kwam naar boven toen ik dit had gedaan. Nog wat muziek geluisterd, met Docia naast me op bed. Met varken en koala om boven op te liggen.

20 oktober 2020 4.3

Awel dan. Weer een hevige discussie met Amaya. Omdat ik er maar niet over uit kan, als puntje bij paaltje komt, waarom ik, ook als ik met feiten op de proppen kom, in plaats van intuïtieve gevoelsmatige ‘weetjes’, niet op mijn woord word geloofd. Waarom is dat toch? Ik vind het zo oneerlijk. En dat is allemaal ego praat, die ik als een ander puntje bij paaltje komt, niet helemaal meen.
Waar gaat het nu om? Om innerlijk werk te doen. Innerlijk werk door trauma te helen, en er zo voor te zorgen dat mijn eigen ‘stoep’ schoon is, voor wat betreft traumaheling en zuiver worden van negatief ego. Daar ben ik wel goed mee bezig. En stuit ik vooral hier op: gelijk krijgen, de waarheid, feiten die er niet anders dan voor kunnen zorgen dat het klopt wat ik zeg en dat ik dus gelijk heb, dat ik niet lieg, en dat anderen zonder te controleren van een zogenaamde expert, die dat niet blijkt te zijn, het klakkeloos aannemen omdat hij een witte jas aan heeft, en het op tv te zien is. Ik heb schijnbaar nood aan genoegdoening . Maar die komt niet, omdat uiteindelijk als nog een ander puntje bij paaltje komt, ik dat niet zo zwart/wit wil bedoelen. Ik ben een ridder zonder ‘tandjes’, volgens Amaya.
Ik vind het bijzonder moeilijk, dat mag ik wel zeggen. Het is de grootste kluif tot nu toe en een die het me moeilijk maakt. De uiterste inspanning van mijn ego om de bovenliggende partij te blijven. Het gaat niet om gelijk hebben, om de waarheid, om de feiten en daar naar handelen. Het gaat om mijn waarheid. In mijzelf. Die blijft gewoon bestaan, ook al lijkt het aan de buitenkant niet zo. En dat stuk zie ik niet en snap ik nog niet.

21 oktober 2020 4.4

Vanochtend had ik het gevoel dat ik contact diende te leggen met mijn hoger zelf via de pendel om terug te komen op gisteren avond en de moeilijke kluif en het onderwerp van die kluif. Het komt er op neer dat het punt van het onderwerp niet is: het met alle geweldig gelijk moeten hebben. Waar het om gaat kan ik vinden op een diepere laag. Waar het wel om gaat is geloofd worden, is de waarheid spreken, is niet liegen, is geloofd worden. De kiem ligt in mijn opmerking over een reclame in een tijdschrift, toen ik nog klein en jong was, voor Zendium tandpasta, die iets vermeldde over je tanden poetsen omdat je hebt gesnoept. Mijn opmerking: Waarom maken ze dan snoep, als je er je tanden voor moet poetsen. Die opmerking werd belachelijk gemaakt, maar vormde wel het onderwerp van een lezersbrief die later een eervolle vermelding kreeg. Mijn opmerking sneed wel degelijk hout, en toch werd er mee gelachen. Dat vond ik raar en nog steeds.
Toen ik 14, 15 jaar was, duwde iemand mij van een trap op school, tijdens een pauze. Dat was echt gebeurd en ik vertelde het precies zo als het zich af had gespeeld. En ik hield me bij mijn verhaal. Toen die jongen op het punt stond geschorst te worden vanwege wat hij had gedaan, moest ik het toch wel zeker weten dat het zo was gegaan en niet liegen, want anders werd die jongen ten onrechte geschorst. Ik had het dus al een aantal keer verteld maar even goed geloofden mijn ouders mij dus niet onvoorwaardelijk. Oftewel, mijn eigen ouders vertrouwden mij niet.
Dat hakt er wel in bij een hooggevoelige en hoogbewust kind dat al onzeker was. Het is kortom, volgens mij, nooit mijn gelijk afstrijden geweest, maar niet meer dan ontzettend mijn best doen om geloofd te worden. Dat heeft ook zijn invloed gehad op mijn hang naar feitenkennis en mijn perfectionistische inslag gevoed. Zelfs met feiten in die hand, word ik dus nog niet geloofd. Waarom is dat zo? Omdat feitenkennis die je in groep 8 leert, door degenen die in groep 3 zitten niet wordt begrepen. En dat laatste heb ik nooit gesnapt. Ik begreep het wel, waarom begrijpt een ander dat dan niet? Ik heb nooit stilgestaan, nooit beseft, dat ik op een ander niveau functioneerde dan een ander. Iedereen functioneert op zijn eigen niveau.. Dat snapte ik niet. Was nu eerder wel aandacht besteed aan hoogbegaafdheid, dan had ik het wel ingezien. Ik heb in tegenstelling eerder onder mijn niveau gepresteerd. Ik heb daardoor een beeld gehad van mezelf wat minder was dan het eigen was. Maar ik heb goed te horen gekregen dat ik niet anders mocht zijn of doen dan de andere mensen. Want dan hoorde ik er niet bij en zou niemand mij willen kennen en had ik niemand die voor mij wilde zorgen. Ik ben het op den duur nog gaan geloven ook. Het zit zo diep ingesleten dat het me veel moeite kost om het om te draaien.